Mieneke van der Jagt, beleidsadviseur Sport, en Harriëtte Gussenhoven, beleidsadviseur Werk, Participatie en Inkomen, zitten in SNAB, het stedelijk netwerk voor ambtenaren met een beperking. Mieneke is doof en Harriëtte is slechthorend. Het netwerk zet zich in voor betere werkomstandigheden voor collega’s met een handicap of chronische ziekte.

Geen rolstoeloprit naar het leuke podium in een plaza waar jouw team vergadert. Een flexplek waar de zon zo fel op schijnt dat de collega met een hersenbeschadiging meteen hoofdpijn krijgt. Het zijn nog maar een paar van zaken die SNAB bij de gemeente aankaart, met als doel de werkomstandigheden van mensen met een beperking beter te maken.

Spreekuur

Mieneke van der Jagt en Harriëtte Gussenhoven vormen met vijf andere collega’s het kernteam van SNAB. Zij organiseren bijeenkomsten en een maandelijks spreekuur, steeds in een ander stadsdeelkantoor. Hier kunnen medewerkers met een beperking terecht met vragen en opmerkingen als ‘Waar moet ik zijn voor een hulpmiddel?’ of ‘Mijn collega’s begrijpen niet waar ik tegenop loop want mijn beperking is onzichtbaar’. Naar schatting een op de acht ambtenaren heeft een beperking. Dat kan een visuele, auditieve of motorische beperking zijn. Maar ook een ‘onzichtbare’, zoals de ziekte van Crohn, niet-aangeboren hersenletsel of bijvoorbeeld de nasleep van chemobehandelingen.

Toegankelijkheid

SNAB wordt net als andere platforms als het Roze Ambtenaren Netwerk (RAN), het Culturele Ambtenaren Netwerk (CAN) en het Jonge Ambtenaren Netwerk (JAN) gesteund door de gemeente (Programma Amsterdam Inclusieve Organisatie). 
Zij komen in de vorm van platformbijeenkomsten bij elkaar om ervaring te delen en samen te werken. Mieneke: “De afgelopen twee jaar heeft de gemeente in overleg met SNAB veel gedaan aan het toegankelijk maken van ICT voor mensen met een beperking. Zo worden bijvoorbeeld films met een interview met de burgemeester en de blogs van het GMT ondertiteld. Maar er is nog best wat werk te doen voor SNAB. De verhogingen in sommige plaza’s waar je lekker afgescheiden kunt overleggen met je team, hebben niet altijd een oprit voor rolstoelen. Ook de pantry’s zijn vaak te hoog voor mensen in een rolstoel.”

Brandweer

Voor SNAB-vergaderingen is het altijd goed zoeken naar een geschikte vergaderruimte. Mieneke: “Van de brandweer mogen we niet met veertien rolstoelen op de vierde verdieping zitten. We zijn dus aangewezen op een vergaderruimte op de begane grond. Daar moet dan weer net het licht goed zijn en een toilet in de buurt.” Harriëtte: “In het gebouw van de Amsterdamse School aan de Prins Hendrikkade is een lokaal waarvan de muren bedekt zijn met zacht materiaal waardoor het geluid niet galmt. Dat is ideaal voor slechthorenden. Er is ook een liftplateau geïnstalleerd in de stoep voor de traptreden. En op ooghoogte van de rolstoelgebruiker is nu een deurbel die flitst als hij overgaat.”

Meelachen

Aan concrete obstakels valt in de meeste gevallen iets te doen. Het gedrag van collega’s is veel moeilijker te beïnvloeden. Mieneke: “Als er in een groep wordt gelachen, kan ik vaak niet meelachen. Mensen vergeten nog wel eens dat ik doof ben. Natuurlijk kun je vragen wat de grap was, maar dan is het moment alweer voorbij.” Ook raadscommissies met veel mensen en vluchtige gesprekjes in de wandelgangen zijn een probleem. Mensen staan met hun rug naar elkaar toe of roepen elkaar nog wat na. Harriëtte: “Dat verstaan wij niet. Wij moeten een gezicht zien om een gesprek te kunnen voeren.”

Wensen voor de toekomst

Om de werkomstandigheden te kunnen verbeteren, wil SNAB meer collega’s met een beperking bij het kernteam betrekken. Het bestaat nu uit vijf actieve leden en twee op afroep. Mieneke: “Hiervoor moeten we beter onder de aandacht brengen wat we doen en hoe we bereikbaar zijn.” Harriëtte: “Van de vijf SNAB-kernteamleden hebben er vier een auditieve beperking. Zij zijn hartstikke enthousiast. Maar het zou mooi zijn als er ook mensen bijkomen met andere beperkingen. Het kernteam zou een afspiegeling moeten zijn van alle medewerkers met een beperking.” Daarom doen Mieneke en Harriëtte een oproep aan collega’s die gehoord willen worden om contact op te nemen. Mieneke: “Het is belangrijk dat zij zich melden met hun vragen en opmerkingen over waar ze tegenaan lopen. Alleen als zij uit de anonimiteit komen, kunnen we iets veranderen.”